Dag 7: Duncan & Ucluelet

Na het ontbijt en het uitchecken lieten we het leuke Victoria achter ons en zijn we naar Duncan gereden, een schattig plaatsje waar we een route met allemaal totempalen hebben gevolgd. Daarna zijn we doorgereden naar het Raptor Recovery Center Duncan. We hadden dat al eerder zien staan en ook opgeschreven om eventueel even langs te rijden op weg naar onze volgende accommodatie. En nee, het heeft niets met dino’s te maken, het is een opvangcentrum voor roofvogels: haviken, zeearenden, verschillende soorten uilen, gieren en nog meer. We hadden gelezen dat ze vrijevluchtshows geven (zoals in Blijdorp zeg maar), maar ook dat je een roofvogel zelf op de arm kunt krijgen. Toen we aankwamen, ging er net zo’n ‘hawk walk’ van start, dus konden we nog net mee. Met de valkenier en drie andere gasten gingen we een stukje het bos in en de valk die ze meenam, vloog gewoon los met ons mee. Op een open plek mochten we om de beurt de handschoen aan en dan legde ze er iets te eten op en kwam de jonge valk van pas een jaar op je hand gevlogen. Ik was als eerste aan de beurt en wat een megagaaf gevoel is het zo’n vogel op je hand te hebben en zo verrassend licht. Dré als roofvogelliefhebber vond dat natuurlijk ook supergaaf. Het was ook een hele leuke valk, die expres vlak over onze hoofden kwam scheren en tussen ons door vloog. Nog een heel bijzonder momentje: terwijl we naar met die valk bezig waren, zagen we een kolibrie, zo schattig! Maar uiteraard was hij alweer weg voordat ik een foto kon proberen te maken …
Om half 2, vlak na die hawk walk, begon de vrijevluchtshow, die van start ging met een zeearend (bald eagle) genaamd Hera. Deze diva wilde niet braafjes naar de presentatrice toe vliegen voor wat lekkers en bleef lang gewoon in een boom zitten, of vloog naar een andere boom. Zo heb ik haar wel even goed in beeld kunnen krijgen ;) Uiteindelijk kwam ze dan toch naar beneden om zich even goed voor de mensen te laten zien. Na haar kwamen nog een valk, een kerkuil, nog een kleinere soort valk en twee gieren. Het leuke van die gieren is, dat ze de wilde gieren aantrekken, want die kwamen op een gegeven moment boven de plek van de show cirkelen, nieuwsgierig naar wat hun soortgenoten daar allemaal deden en natuurlijk naar het lekkers dat ze kregen. Een ander grappig feitje is dat de presentatrice op gegeven moment twee vrijwilligers vroeg en een jong stel kwam toen naar voren en kreeg de kerkuil even op de hand. En toen was er opeens een ring en ging de jongen het meisje ten huwelijk vragen! Maar goed, al met al dus een fantastische middag daar gehad en blij dat we bij dit opvangcentrum zijn gaan kijken.

Daarna was het zo’n 3 uur verder door rijden naar onze volgende bestemming, Ucluecet. En wat was de route daar naartoe schitterend, eigenlijk precies zoals ik mij het wilde Canada heb voorgesteld: hoge bergen vol dennenbossen en helderen rivieren met witte stenen eromheen. Ik heb volgens mij zelfs mijn eerste beer gezien, ergens onder ons bij een rivieroever, maar het ging veel te snel en er waren te veel bomen die langs schoten om ook maar iets vast te kunnen leggen. Op de foto’s van onderweg moeten jullie trouwens helaas nog even wachten, want de paar kiekjes die ik heb gemaakt, zijn niet met Dré’s mobiel gemaakt .

In Ucluecet zelf zitten we in een leuk huisje, waar blijkbaar veel wilde dieren rondlopen, want je mag absoluut geen vuilnis of etensresten buiten het huisje laten slingeren. Een hert hebben we al gezien hier in het ‘vakantiedorp’. We kwamen na zessen pas hier aan, dus zijn we even naar de havenkant gegaan en hebben lekker gegeten in een boot die omgetoverd was tot restaurant en pub.

We hebben hier trouwens geen goede WiFi-ontvangst in het huisje, daarvoor moeten we naar de receptie, dus vandaar dat ik dit wat later pas kan plaatsen.